Een mol schijnt slechtziend te zijn. Dat is een beperking, zeggen de bovengrondse aardbewoners. In de mollengemeenschap worden geen slechtziende mollen uitgesloten. De tunnels zijn een en al inclusiviteit. Maar gezellig is het er niet. De mollen graven vier uur achter elkaar om lekkere sappige regenwormen te scoren en daarna gaan ze vier uur pitten. Liefst alleen. Wanneer de mol in het licht komt, met omgewoelde aarde om zich heen, gaat ‘ie op zoek naar nog meer lekkere hapjes. Dat doet ‘ie tot mijn teleurstelling nooit op een lelijk kaal plekje. Mollen komen altijd boven op een mooie plek.
“Met geluid dus”
Mijn zus en ik zijn in Emmen om een middagje te shoppen. Vanuit de parkeergarage nemen we de lift naar boven en komen uit op een levendige plek waar het winterzonnetje nog wat schijnt. We knipperen met onze ogen en kijken rustig rond op het Willinkplein. Maar goed dat de mol hier niet naar boven komt. Het is er wel mooi maar ook heel urban, betegeld en druk. Het duurt eventjes voordat ik het plein in me heb opgenomen en de bijzonderheden zie. De ingang van de dierentuin, het theater ernaast en aan de andere kant van het plein zie ik restaurantjes, een poolcentrum en het overdekte winkelgebied. “Goh, wat dicht bij elkaar, wat handig” denk ik. In gedachten zie ik een vriendin van mij met haar gezin hier opsplitsen; ieder naar zijn eigen interesse rennen. Binnenpretje. Mijn zus met ASS, syndroom van Down en dementie loopt niet zo vlot meer. We slenteren richting de winkels. Ik weet dan nog niet dat het winkelgebied te groot is om in een middagje verkent te worden door ons.
Als je een mol wilt verjagen moet je geluid maken. Bijvoorbeeld door een fles een beetje in te graven. De wind tegen de flessenhals zal een fluittoon maken waar de gevoelige mol niet tegen kan. Groot gelijk dat ‘ie dan ergens anders heen gaat. Zo kun je de mooiste plekjes van het gazon beschermen. De mol is verder geen probleem natuurlijk. Ik vraag me af waarom mensen googelen naar manieren om van de mol af te komen. Ik lees met verbazing de zoektermen; ‘Kan het met gif? Azijn? Met een klem dan? Of electricuteren? Met een net? Of toch maar verdrinken?’ Met geluid dus.
Bij de leuke originele winkeltjes staan we steeds even stil. Overal staat gezellig de muziek aan. We hebben zin gekregen in iets lekkers en gaan eten bij Brownies en Downies. Ik bekijk tevreden mijn kledingaankopen en zij koestert een nieuwe pop. De pop wordt stevig vastgehouden. Ze kijkt en praat tegen de pop om verdere prikkels van buitenaf te vermijden. Ik denk dat ze wat overwhelmed is. We lopen rustig terug en dalen met de lift af in de parkeergarage. Het is hier koel, rustig en overzichtelijk. We laten de autoradio uit en zoeven zo in stilte naar de boerderij terug.
“Even vier uurtjes pitten”
De mol heeft een gevoelige tastzin, een uitzonderlijk reukvermogen en goede oren. Wist je dat een mol ook kan rennen? En zwemmen en klimmen. De lelijke hopen aarde die ze maken in de tuin vind ik niet zo leuk maar dat ze naaktslakken en engerlingen opeten en de moestuin voor me omspitten vind ik best fijn. Wel een raar idee dat er mollen onder het gazon liggen te pitten!
We zijn door een winters landschap met onze buit naar huis gereden. Het lijkt me heerlijk om even vier uurtjes te pitten. Shop, eat, sleep, repeat. Slim die mollen.