Ga op ontdekking uit
Je kunt eenvoudig je schoenen aantrekken en buiten de boerderij op een stukje historie lopen. Dat doen wij zelf ook graag. De honden ook trouwens. Lopen dan, niet de schoenen en de historie, daar geven ze niet om. We lopen hier graag op de zandgronden. De Rolderrug is namelijk de westelijke flank van De Hondsrug. Zeg maar; het onbekende broertje van het beroemde UNESCO Global Geopark. Dit gebied met zandruggen en beekdalen ontstond circa 150.000 jaar geleden door de druk van oprukkend ijs.
Orvelte en de andere esdorpen zijn gevestigd op de flanken van de zandruggen toen de akkergronden, met rondom de houtwallen, heide en bos de ‘essen’, in de vroege Middeleeuwen werden ontwikkeld. Stap je de boerderij uit en ga je naar links, dan loop je bij de Coehoorn zo het Sleenerzand (bosgebied) op. Dit kilometerslange gebied herbergt een hunebed uit de steentijd, grafheuvels uit de bronstijd en een celtic field uit de ijzertijd. Het dorp Orvelte vind je rechtsaf van de boerderij. Eerst kom je langs het Orvelterzand (bosgebied) met zijn Schotse Hooglanders en de plek waar een werkkamp uit WO2 heeft gestaan.
Dan ga je de brug van het Oranjekanaal over en door het dorp Orvelte naar straatje Kromboom. Daar vind je de ijzertijdboerderij en die staat nabij de Dekzandrug Orvelte. De rug is tien km lang en drie meter hoger dan zijn toch al hoge omgeving. We zagen er een bordje bij staan: Aardkundig monument. Geïnteresseerd stonden we het bordje te lezen. Bordjes kom je niet veel tegen in dit oergebied. Mensen trouwens ook niet.
We hadden zelf niet door dat we drie meter hoger stonden dan de omgeving. Al wandelend met de honden kom je ongemerkt op de mooiste plekken. Ik hoorde gehijg achter me. Ik denk dat we te lang bij het bordje hebben gestaan want de grootste hond was wild aan het graven. In het Aardkundig monument. Hij vond het zand heerlijk, hijgend met de tong uit de bek, staart in de lucht. “Hij graaft het Aardkundig monument weg!” riep ik. Man hield snel de hondenriem strakker. Daar ging de hond, pretoogjes, zand op de neus, omkijkend naar de zandrug die hij een beetje verschoven had. “Waarom zijn ze niet trotser op mij” zal hij gedacht hebben. We keerden het bordje de rug toe en gingen verder over de kronkelende zandpaden.
Gelukkig is er nog genoeg van de zandrug over om te ontdekken en van te genieten!